GEHANDICAPT
Geplaatst: 08-04-2023
Fietsen was naast golf hun lust en hun leven. Over dijken, door bossen en langs beekjes, en op het eind even een drankje op de golfbaan. In de winter dik ingepakt en op zomerse dagen in korte broek en polootje. Dan was er natuurlijk weinig plaats voor de portemonnee en die verdween dan in de fietstas, nog een oude herinnering aan zijn grootvader. Zo oud dat de bodem op een dag aan de zwaartekracht toegaf en bij het afrekenen bleek dat de portemonnee eerder al een andere uitgang had genomen. Zijn vrouw, altijd goed voor kritiek achteraf, hield nu haar mond wat nog veel meer kritiek inhield, ze had het altijd wel gezegd, jouw opa en zijn tas zijn niet te vertrouwen.
’s Avonds ging de telefoon, een man, met een wat schraperige stem en een erg lokaal accent, had zijn portemonnee gevonden en wilde hem wel komen brengen. Een unheimisch gevoel bekroop hem en adviseerde deze man buiten te houden, je weet tegenwoordig nooit wat je in huis haalt, hij kwam hem wel halen.
Hij kwam terecht aan de rand van een klein dorpje, een vervallen huisje, een verwilderde tuin met veel afval en een grote roesthoop wat bij nader inzien een auto bleek te zijn geweest. Een grauwe onverzorgde man maakte open, sigaret op de lip en een bierflesje in de hand, een muffe lucht kwam hem tegemoet en het interieur was een afspiegeling van de tuin. Op tafel lag zijn portemonnee. Een snelle inspectie leerde dat alles er nog in zat. Hij wilde zo snel mogelijk weg en bedankte voor het aangeboden biertje. Tien euro als vindersloon werd geweigerd. Hij raakte in verwarring, wilde de man iets anders? Had hij misschien iets laten zitten wat hem chantabel maakte? Goed mogelijk met een geheime vriendin en een zwarte Zwitserse bankrekening van zijn grootvader. Het zweet brak hem uit.
De man zag het maar had zijn eigen verklaring. Hij had zelf voortdurend veel pijn aan zijn versleten heupen maar kon door zijn rokerslongen niet geopereerd worden, was dus blijvend invalide en wist wat dat inhield. Hij kon daarom een andere invalide niet naar hem toe laten komen en had daarom aangeboden de portemonnee te komen brengen met de bus. Dom dat hij het niet had geaccepteerd, nu had hij blijkbaar veel pijn en moest nog terug ook.
Thuis zat hij er nog lang over na te denken, hij begreep het hele gesprek niet, hoezo hij invalide? Peinzend zat hij naar zijn portemonnee te staren tot hem opviel dat de volgorde van de kaarten in het venstertje was veranderd, die van de golfbaan zat vooraan, en leesbaar was “handicap 23”. Een gevoel van diepe schaamte bekroop hem...
Han Kuijpers
